فیلم ۱۲ Angry Men دوازده مرد خشمگین یکی از فیلم های برتر و تحسین شده ی تاریخ سینما است.
داستان فیلم ۱۲ Angry Men درباره ی یک هیئت منصفه ی دوازده نفره است که باید برای مرگ یا زندگی پسر جوانی که تمامی شواهد نشان می دهد پدر خود را با چاقو به قتل رسانده است تصمیم بگیرند .تمامی شواهد برعلیه این پسر جوان است ولی خود او به این کار اعتراف نمی کند و منکر قتل پدرش می شود.
داستان ۱۲ Angry Men از جایی شروع می شود که این دوازده مرد در اتاقی دور هم گرد آمده اند تا برای این مسئله تصمیم بگیرند و همان ابتدا رای گیری می شود و یازده نفر به گناه کار بودن او رای می دهند و یک نفر رای به بی گناهی او می دهد. به گفته ی دادگاه حکم قطعی صادر نمی شود مگر اینکه دوازده نفر متفق القول رای به گناهکاری یا بی گناهی آن فرد بدهند و تا زمان رای قطعی نیز آن ها را این اتاق محبوس خواهند بود. به این ترتیب ادامه ی داستان کشمکش میان این یک نفر و یازده نفر باقی مانده است و هر کدام از این دوازده نفر با توجه به شخصیت خود و طبقه اجتماعی شان تلاش در به کرسی نشاندن نظرشان دارند و بر همین اساس هم ممکن است نظرشان را تغییر دهند.
آنچه فیلم ۱۲ Angry Men را در ابتدا خاص می کند این نکته است که فضای فیلم یک فضای واحد است. هیئت منصفه در یک اتاق محبوسند و فیلم در آن جا می گذرد. ولی کارگردان موفق شده با تکنیک های مختلف و البته استفاده از جذابیت داستان آن را به فیلمی پر از کشش هم تراز با فیلم های پر از فراز و فرود بصری هالیوود تبدیل کند. او بسیار به جا از تکنیک های مختلف فیلم برداری استفاده می کند. او با چیدن قاب های مختلف حس و حال فضا را به مخاطب می رساند و مخالفت و موافقت و اختلاف نظر را تنها با تصویر نمایان می کند. او با استفاده از لنز های مختلف گاه یک فضای بسته و خفه را تداعی میکند و گاه حس رهایی را القا می کند.
فیلم ۱۲ Angry Men نامزد اسکار بهترین فیلم و بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر نقش اول مرد شده بود که متاسفانه نتوانست در هیچ کدام از این بخش ها برگزیده شود. چنین اتفاقی برای جایزه ی گلدن گلوب نیز رخ داد و این فیلم در این جشنواره نامزد بهترین فیلم درام و بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر نقش مکمل مرد و بهترین بازیگر نقش اول مرد شد که مجددا نتوانست هیچ جایزه ای را از آن خود کند ولی در عوض برنده ی جایزه ی خرس طلایی جشنواره برلین و جایزه ی بهترین فیلم جشنواره بفتا شد.
