پایگاه خبری دنیای برند، زبان فارسی و انگلیسی هر دو از دسته زبان‌های هندی-اروپایی هستند و این ویژگی به وجود اشتراکات متعدد بین دو زبان کمک می‌کند. با این حال تفاوت‌های فارسی و انگلیسی انقدر زیاد هستند که نیاز به بررسی دقیق داشته باشند. در این مطلب به معرفی دو دسته ضمیر در زبان انگلیسی می‌پردازیم که در زبان فارسی معادلی ندارند.
ضمایر شخصی مفعولی
در زبان فارسی با از نشانه‌ها برای نشان دادن مفعول جمله استفاده می‌کنیم. بسته به اینکه مفعول یک جمله مستقیم یا غیر مستقیم باشد می‌تواند نشانه “را” (برای مفعول مستقیم) یا یک حرف اضافه مثل “به”، “از” و … (برای مفعول غیر مستقیم) داشته باشد. در زبان انگلیسی دو دسته ضمیر شخصی (personal pronoun) متفاوت برای اشاره به فاعل و مفعول جمله استفاده می‌شود. در این زبان در صورتی که مفعول جمله مستقیم باشد معمولا از ضمیر مفعولی بدون نشانه استفاده می‌شود. برای مفعول‌های غیر مستقیم هم از یک حرف اضافه پیش از ضمیر مفعولی استفاده می‌شود. به مثال‌های زیر توجه کنید:
He told me.
He gave a gift to me.
در مثال اول جمله تنها یک مفعول غیر مستقیم دارد و از ضمیر مفعولی (me) بدون نشانه استفاده شده. در مثال دوم جمله دو مفعول دارد. مفعول اول (gift) مفعول مستقیم جمله است و مفعول دوم (me) به همراه حرف اضافه “to” اورده شده.
ضمایر مصنوعی
ضمایر مصنوعی یا dummy pronouns دسته‌ای از ضمایر هستند که معنی خاصی ندارند و تنها برای پرکردن یک جایگاه یا نقش گرامری به جمله اضافه می‌شوند. در زبان انگلیسی با توجه به صرف نشدن افعال، داشتن یک فاعل در جمله اجباری است، حتی اگر جمله نیازی به فاعل نداشته باشد. در این صورت برای پرکردن این جایگاه گرامری از یک ضمیر مصنوعی استفاده می‌شود. به مثال زیر توجه کنید:
It is cold.
در این مثال ضمیر it یک ضمیر مصنوعی است. این واژه هیچ معنایی ندارد و چیزی به جمله اضافه نمی‌کند.
از ضمایر مصنوعی تنها به عنوان فاعل استفاده نمی‌شود. برای افعال گذرا (افعالی که به مفعول نیاز دارند) که در جمله مفعول ندارند هم از ضمیر مصنوعی برای پرکردن این جایگاه استفاده می‌شود. برای مثال در اصلاح make it مفعول جمله هیچ معنایی ندارد و تنها به این دلیل اضافه شده که فعل make در زبان انگلیسی به مفعول نیاز دارد.
ضمایر ملکی
ضمایر ملکی یا possessive pronouns برای نشان دادن مالکیت استفاده می‌شوند. در فارسی ما برای ساختن ساختارهای مشابه از راه‌حل ساده‌تری استفاده می‌کنیم. به جای یک ضمیر مصنوعی ما از ضمیر شخصی به همراه کلمه “مال” برای نشان داده مالکیت استفاده می‌کنیم. برای مثال به جای mine ما از “مال من” استفاده می‌کنیم.
در کنار ضمایر مصنوعی در انگلیسی از دسته دیگری کلمات به اسم نشانگرهای ملکی (possessive determiner) وجود دارند که در فارسی معادل ندارند. در فارسی برای نشان دادن مالکیت هر اسم به دیگری که شامل ضمایر هم می‌شود از کسره (اضافه) استفاده می‌کنیم. مثلا کتابِ من (که در انگلیسی می‌شود my book).
در فارسی جای خالی این ضمایر چطور پر می‌شود؟
در واقعیت دلیل وجود این ضمایر بیشتر پرکردن برخی نیازهای گرامری بوده که ممکن است در فارسی وجود نداشته باشد. برای مثال برای نشان دادن مالکیت در فارسی نیازی به کلمات ملکی اضافه وجود ندارد. ساختار اتصال کلمات به هم در فارسی به نسبت ساده‌تر است و به همین علت نیازی به وجود این کلمات نبوده.
در مورد ضمایر مفعولی هم نشانه‌های مفعولی در فارسی تا حد زیادی نیاز به وجود ضمایر دیگر را رفع می‌کند. البته در فارسی حروف اضافه و نشانه‌ها گاهی صرف می‌شوند و می‌توان گفت کلمات جدیدی می‌سازند. برای مثال بیشتر حروف اضافه در فارسی محاوره‌ای زمانی که در کنار یک ضمیر قرار می‌گیرند به آن می‌چسبند (برای مثال “از من” به “ازم” تبدیل می‌شود) و می‌توان گفت یک کلمه جدید می‌سازند پس شاید بتوان گفت در فارسی هم به نوعی اشکال متفاوتی از ضمیر شخصی دارد.
