فضاپیمای «سایکی» ناسا با بیرون راندن زنون یونیزه‌شده، به آرامی به سوی سیارک هدف خود می‌رود.
به گزارش پایگاه خبری دنیای برند به نقل از ایسنا، ناسا پیشرانه الکتریکی هال را در فضاپیمای «سایکی»(Psyche) روشن کرده است که اکنون به آرامی به سمت یک سیارک غنی از فلز در کمربند اصلی سیارک‌ها حرکت می‌کند.
به نقل از ورج، ناسا خاطرنشان کرد که سایکی اکنون با گذشت ۶ ماه پس از پرتاب در ۱۳ اکتبر ۲۰۲۳ با یک موشک معمولی شرکت «اسپیس‌ایکس»(SpaceX)، در حالت «فول کروز»(Full Cruise) قرار گرفته است.
ناسا از سایکی برای آزمایش کردن ارتباطات فضای عمیق مبتنی بر لیزر استفاده کرد. این فضاپیما یک لیزر ارتباطی را از فاصله نزدیک به ۱۰ میلیون مایلی به زمین فرستاد که اولین نمونه در نوع خود برای ناساست. انتظار می‌رود این سیارک تا سال ۲۰۲۹ به سیارک هم‌نام خود برسد، دو سال به دور آن بچرخد، داده‌ها را مشاهده کند و آنها را به ناسا بفرستد. دانشمندان گمان می‌کنند سایکی در واقع هسته آغازین یک سیاره است که «خرده‌سیاره»(Planetesimal) نیز نامیده می‌شود.
پیشرانه یونی برای ناسا هم نسبتا جدید و هم بسیار قدیمی است. آژانس پیش از اولین پرواز فضانوردان آمریکایی به ماه، روی این فناوری کار کرده است و اولین پیشرانه یونی خود را در سال ۱۹۶۴ آزمایش کرد. پیشرانه‌های یونی با تحریک ذرات زنون، نیروی رانش را تولید می‌کنند و آنها را به بیرون می فرستند.
انواع متفاوتی از پیشرانه یونی وجود دارد؛ از جمله پیشرانه‌های مغناطیسی هال که توسط سایکی استفاده می‌شود. مهندس ارشد فضاپیمای سایکی در سال ۲۰۱۸، یک توضیح مفصل را درباره تفاوت‌های بین پیشرانه‌های مغناطیسی هال و سایر پیشرانه‌های یونی نوشت.
ناسا برای اولین بار از پیشرانه یونی به عنوان پیشرانه اصلی فضاپیما برای ماموریت «دیپ اسپیس ۱»(Deep Space ۱) در سال ۱۹۹۸ استفاده کرد که به طور ویژه برای آزمایش کردن فناوری‌های پیشرفته گوناگون برای ماموریت‌های میان‌سیاره‌ای آینده انجام شد. در سال ۲۰۰۷، ماموریت «داون»(Dawn) اولین مأموریت منحصرا علمی ناسا برای استفاده کردن از پیشرانه‌های یونی بود و تا زمانی که سوخت هیدرازین آن تمام شد، پرواز کرد. بدون آنها، فضاپیما نمی‌توانست خود را برای حفظ ارتباط با ناسا برگرداند.
نیروی محرکه یونی برای پرتاب موشک از زمین به اندازه کافی قوی نیست اما همچنان می‌تواند به مرور زمان به سرعت‌های بسیار بالایی برسد. ناسا می‌گوید که سایکی در حال حاضر با سرعت ۲۳ مایل در ثانیه یا حدود ۸۴ هزار مایل در ساعت حرکت می‌کند و در نهایت به سرعت ۱۲۴ هزار مایل در ساعت خواهد رسید. پیشرانه‌هایی مانند پیشرانه سایکی عموما سودمند هستند زیرا نبودن قطعات متحرک کمک می‌کند که آنها بادوام باشند و سوخت کمتری را مصرف کنند. بنابراین، آنها سبک‌تر هستند و می‌توانند برای به کار رفتن در فضاپیماهای کوچک‌تر استفاده شوند. به‌علاوه، وقتی روشن می‌شوند، جذاب به نظر می‌رسند.
پایان
