در طول رقابت فضایی بین آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی سابق، سازمان «سی‌آی‌ای» یک ماموریت مخفیانه را آغاز کرد تا به راز کاوشگر «لونا ۲» پی ببرد.
به گزارش پایگاه خبری دنیای برند به نقل از ایسنا، رقابت فضایی بین آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی سابق در اواخر سال ۱۹۵۰ در حالت شتاب کامل بود و به دهه ۱۹۶۰ رسید. رقابت بین این دو کشور به عزم ناسا برای فرود آوردن انسان روی ماه کمک کرد.
به نقل از اسپیس، روابط بین آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی بی‌تردید تار بود و یک رقابت را بین ابرقدرت‌ها رقم زد که از تفاوت در ایدئولوژی سیاسی و پیگیری‌های اقتصادی ناشی می‌شد. هر دو کشور تلاش می‌کردند تا با نشان دادن توانایی‌های فنی و نظامی خود بر جهان تأثیر بگذارند.
اتحاد جماهیر شوروی قصد داشت یک کاوشگر را روی ماه فرود بیاورد و در عین حال با گذاشتن پرچم‌های خود روی سطح ماه، یک ضربه سیاسی را به آمریکا وارد کند. در ۱۳ سپتامبر ۱۹۵۹ اتحاد جماهیر شوروی با کاوشگر «لونا ۲»(Luna 2) به این هدف دست یافت.
«آژانس مرکزی اطلاعات آمریکا» یا «سی‌آی‌ای»(CIA) برای به دست آوردن اطلاعات درباره چگونگی ساخت تجهیزات کاوشگر لونا ۲، یک کار جاسوسی مخفی را طی یک نمایشگاه برگزار شده در شوروی در سال ۱۹۵۹ انجام داد.
سال‌ها بعد، این اقدام مخفیانه توسط سی‌آی‌ای به تفصیل شرح داده شد و به عنوان یک عملیات جاسوسی که بدون اطلاع اتحاد جماهیر شوروی انجام گرفته بود، معرفی شد.
حمله غیرمعمول یک شبه سی‌آی‌ای شامل بررسی سخت‌افزار فضایی شوروی بود که به عنوان بخشی از نمایشگاه برای تبلیغ دستاوردهای صنعتی و اقتصادی آن عرضه می‌شد.
در وبسایت «اتاق مطالعه الکترونیکی» سی‌آی‌ای آمده است: گروهی از ماموران سی‌آی‌ای به مدت ۲۴ ساعت بدون محدودیت به یک سیستم دسترسی پیدا کردند که معلوم شد ماکت نیست، بلکه یک سیستم کاملا عملیاتی قابل مقایسه با لونا ۲ است.
در ادامه این پست آمده است که ماموران سی‌آی‌ای پیش از قرار دادن اجزا در جای خود، آنها را جدا کردند و از همه قطعات عکس گرفتند و اطلاعات ارزشمندی را درباره طراحی و قابلیت‌های آن به دست آوردند.
در پایان این پست نوشته شده است: این ماموریت شبیه به بخشی از یک فیلمنامه به نظر می‌رسد اما واقعا اتفاق افتاده است.
بررسی سی‌آی‌ای خالی از شرایط خنده‌دار نبود. تلاش برای کنار هم قرار دادن اجزا و سپس بستن جعبه، یکی از چندین نتیجه تلاش‌های بسیار اما خنده‌دار بود.
سند ماموریت خاطرنشان کرده است: مشخص شد اولین کار که محکم کردن مجدد اجزا در جعبه بود، زمانبر ترین بخش کار است. در واقع، نحوه طراحی دماغه و محفظه‌های موتور از راهنمایی بصری برای مونتاژ آسان سخت‌افزار فضایی جلوگیری می‌کرد.
در ادامه سند آمده است: ما تقریبا یک ساعت را صرف این کار کردیم. یک نفر تلاش کرد تا اجزا را دقیقا در موقعیت مناسب قرار دهد و یک نفر دیگر سعی داشت تا ریسمان‌های انتهای میله را در محفظه موتور وارد کند. پس از چند بار تلاش بیهوده و لحظات پر اضطراب، بالاخره ارتباط برقرار شد و همگی آهی از سر آسودگی کشیدیم.
پایان
