محققان در اسپانیا می‌گویند، قدیمی‌ترین نمونه شناخته شده از تکنیک‌های پیشرفته ابزارسازی سنگی در اروپا را متعلق به حدود یک میلیون سال پیش کشف کرده‌اند.
به گزارش پایگاه خبری دنیای برند به نقل از ایسنا، این فناوری در سایت باستانی «ال بارانک د لا بویلا» در شمال‌شرقی اسپانیا کشف شده و نسل دوم فناوری سنگی توسط انسان‌های عصر حجر محسوب می‌شود.
به نقل از یورونیوز، محققان می‌گویند، این جهش تکنولوژیکی قبل از جدایی تکاملی انسان‌های مدرن و نئاندرتال‌ها رخ داده است. بنابراین این پیشرفت‌ها احتمالاً توسط اجداد مشترک ما یا گونه‌های دیگر منقرض‌شده انسانی خلق و استفاده شده‌اند.
دیگو لومبائو، انسان‌شناس در دانشگاه سانتیاگو، و همکارانش در مقاله خود نوشته‌اند: «فناوری مشاهده‌شده در ال بارانک د لا بویلا نشان‌دهنده پیشرفتهای قابل‌توجه تکنولوژیکی و رفتارهای پیش‌بینانه است.»
تحلیل‌ها نشان داده‌اند که نحوه ساخت این ابزارها از یک الگوی مشترک پیروی می‌کرده که نشان‌دهنده استفاده از یک فرآیند استاندارد برای دستیابی به نتایج یکسان بوده است.
این انسان‌های باستانی همچنین ابزارهای بزرگتری نسبت به گذشته تولید کرده و آنها را برای اهداف خاصی طراحی می‌کردند. این ویژگی‌ها نشان‌دهنده سطح پیشرفتهای از پیش‌بینی و برنامه‌ریزی است.
قدیمی‌ترین ابزارهای سنگی شناخته شده، که به عنوان محصول صنعت «اُلْدُوایی» یا «مد ۱» طبقه‌بندی می‌شوند، به حدود ۳ میلیون سال پیش بازمی‌گردند.
این ابزارها که توسط انسان‌های اولیه در آفریقا ساخته شده بودند، با کوبیدن یک سنگ به سنگ دیگر تولید می‌شدند و قطعات حاصله دارای لبه‌های تیز بودند که می‌توانستند بیشتر اصلاح شوند.
اما آنچه لومبائو و همکارانش کشف کرده‌اند، قدیمی‌ترین شواهد در اروپا از تکنیک‌های پیچیده‌تر «مد ۲» است که در ساخت «تیشه‌های مُشتی آشولی» به کار می‌رفتند.
این ابزارها از طریق استفاده از مواد دیگر مانند استخوان و چوب برای تکمیل تیغه‌ها به روش‌های «مد ۱» افزوده شدند. این ابزارها همچنین بیشتر متقارن بودند.
انسان‌های باستانی که در دوره زمین‌شناسی پلیستوسن میانی در «ال بارانک د لا بویلا» زندگی می‌کردند، فرآیندی پیچیده را ایجاد کرده بودند که شامل جابه‌جایی مواد محلی مختلف برای ساخت ابزارها در مراحل مختلف تولید بود.
آنها مواد خاصی را برای اهداف مختلف انتخاب می‌کردند؛ مانند استفاده از سنگ چخماق برای ابزارهای کوچک‌تر و شیست برای ابزارهای بزرگ‌تر.
علاوه بر این، این ابزارها شباهت زیادی به ابزارهای یافت‌شده در سایت‌های دیگر مانند «اوبیدیا» در منطقه شام(سوریه و ترکیه کنونی) دارند. محققان می‌نویسند: «ما تصور می‌کنیم که ال بارانک د لا بویلا ممکن است نمونه‌ای از گسترش اولیه آشولی از آفریقا در حدود ۱.۴ میلیون سال پیش باشد.»
با این حال، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد این فناوری جدید ممکن است منشأ محلی نداشته باشد. برخی از این تکنیک‌ها به‌طور ناگهانی در منطقه ظاهر شدند که نشان می‌دهد این تکنیک‌ها با مهاجرت به منطقه وارد شده‌اند و نه از طریق توسعه محلی.
این ابزارها به دلیل شواهد اولیه از توانایی شناختی برای استفاده از یک مدل ذهنی، شامل پیش‌بینی و برنامه‌ریزی، بسیار حائز اهمیت هستند.
نتایج پژوهش تازه در نشریه علمی «Journal of Paleolithic Archaeology» منتشر شده است.
پایان
