به نظر می‌رسد که برای اسپیس‌ایکس، فرود آمدن یک پیشران موشک به صورت عمودی روی یک سکوی شناور در اقیانوس، آسان‌تر از بازگرداندن آن به خشکی باشد.
به گزارش پایگاه خبری دنیای برند و به نقل از دیجیتال‌ترندز، اسپیس‌ایکس گزارش داده است که یک پیشران فالکون ۹ که رکورددار ۱۹ پرتاب برای این شرکت بوده از جمله یک ماموریت تاریخی که اولین سرنشینان این شرکت را به ایستگاه فضایی بین‌المللی پرتاب کرد، از دست رفته است.
پیشران ۱۰۵۸(Booster 1058) آخرین پرواز خود را در روز شنبه از مرکز فضایی کندی در فلوریدا تکمیل کرد و طبق معمول، این پیشران ۴۲.۱ متری به سلامت بر روی یک سکوی شناور در اقیانوس اطلس فرود آمد.
اما در حین بازگشت به پایگاه، شرایط آب و هوایی نامناسب باعث شد که پیشران سرنگون شود و یک تکه از آن به دریا افتاد.
اسپیس‌ایکس در یک پست توضیح داد: پیشران در حین حمل و نقل به بندر در اوایل صبح امروز، به دلیل باد و امواج شدید بر از روی سکو منحرف شد.
کیکو دونچف(Kiko Dontchev)، مدیر اسپیس‌ایکس در یک پست جداگانه گفت: از دست دادن پیشران ۱۰۵۸ بسیار ناامیدکننده و غم‌انگیز است.
او توضیح داد که واژگونی ممکن است زمانی که شما مجموعه خاصی از شرایط فرود را به دست آورده‌اید که منجر به قرارگیری نامناسب پایه‌ها می‌شود، رخ دهد و باد شدید یا آب متلاطم باعث می‌شود که پیشران سُر بخورد و از دست برود.
دونچف اضافه کرد که به رغم این شکست، ما تهدید را تبدیل به فرصت می‌کنیم و تا حد امکان از پیشران تاریخی ۱۰۵۸ در مسیرمان به عملیات‌های شبیه به هواپیما یاد می‌گیریم.
این پیشران خاص برای اولین بار در ماه مه سال ۲۰۲۰ به پرواز درآمد و فضانوردان ناسا داگ هرلی(Doug Hurley) و باب بنکن(Bob Behnken) را در یک پرواز تاریخی به ایستگاه فضایی پرتاب کرد که اولین ماموریت سرنشین‌دار اسپیس‌ایکس بود و همچنین اولین پرتاب فضانورد از خاک ایالات متحده از زمان پایان برنامه شاتل در سال ۲۰۱۱ را نشان می‌داد.
آخرین پرواز آن در هفته گذشته شامل استقرار ۲۳ ماهواره استارلینک برای ارائه سرویس اینترنت از فضا بود.
با ادامه افزایش پرتاب‌های اسپیس‌ایکس، سایر پیشران‌های فالکون ۹ نیز رکوردهای جدیدی را ثبت کردند، به‌طوری‌که دو پیشران تا به امروز هر کدام ۱۷ پرواز داشته‌اند و دو پیشران دیگر هر کدام ۱۵ پرواز داشته‌اند.
ارسال پیشران در پروازهای متعدد کلید موفقیت اسپیس‌ایکس است زیرا این شرکت با این سیستم هزینه ماموریت‌های مداری را کاهش می‌دهد و در نتیجه دسترسی به فضا را برای شرکت‌ها و سازمان‌های بیشتری ممکن می‌کند.
پایان
