مهندسان جوان و نوپای برند ایلان ماسک باعث جلب توجه واشنگتن شده‌اند. یکی از این مهندسان جوان، لوک فریتور، با تلاش و مهارت در چالش وسوویوس برنده ۷۰۰ هزار دلار شد.
به گزارش دنیای برند به نقل از تک‌کرانچ، این هفته، سیلیکون والی به واشنگتن، دی.سی. سرکشی کرد، به‌صورت مهندسان تازه‌نفسی که ظاهراً دولت را اداره می‌کردند. گزارش جنجالی Wired فاش کرد که ایلان ماسک به‌طور محرمانه حداقل شش مهندس، که بزرگترین آنها ۲۴ سال دارد، را برای کمک به اداره وزرات کارایی دولت (DOGE) انتخاب کرده است.
مخفی‌کاری این گروه و بی‌تجربگی شش نفر شناسایی شده، انتقادهای بزرگی را از جانب مقامات واشنگتن به دنبال داشت. چاک شومر، رهبر اقلیت سنای آمریکا، روز سه‌شنبه گفت: “مردم آمریکا اجازه نخواهند داد یک گروه مخفی بدون انتخابات در دولت گستاخانه عمل کند.”
اما عمدتاً این وضعیت باعث ایجاد شش معما جدید شده است. از آنجا که همه این مهندسان زیر ۲۵ سال هستند، ردپای دیجیتالی محدودی دارند و به سبک ماسکی، بیشتر از رسانه‌ها دوری کرده‌اند. ماسک حتی گفته که معرفی عمومی این افراد “جرم” محسوب می‌شود و به نوعی داکسینگ است. بنابراین، کشور در حال حدس و گمان درباره این جوانان و انگیزه‌های آنها است.
در اواخر سال ۲۰۲۳، من یک ساعت با یکی از این قدرت‌داران تازه بخت: لوک فریتور، که آن زمان یک دانشجوی ۲۱ سالهٔ “عادی علوم کامپیوتر” در دانشگاه نبراسکا-لینکلن بود و روی چالش وسوویوس کار می‌کرد، گفتگو کردم. این تلاشی بود که توسط سرمایه‌گذار AI نت فریدمن برای استفاده از هوش مصنوعی جهت رمزگشایی طومارهای باستانی رهبری می‌شد. فریتور، که یک عضو بنیاد تیل بود، مانند بسیاری از جوانان دیگر تیل‌ورز، مودب (او مرا “خانم” خطاب کرد)، مایل به اظهارات گاه به گاه درباره تمدن‌های گذشته، و متعهد به فناوری بود.
مکالمه ما عمدتاً درباره چالش وسوویوس بود، بنابراین نپرسیدم که چه روشی برای برچیدن دولت فدرال در صورت لزوم به کار خواهد برد. اما فریتور تأکید کرد که پروژه قدرت برنامه‌نویسی و این که چگونه فناوری به او اجازه حل مسئله‌ای که دهه‌ها دانشمندان را سردرگم کرده بود، را نشان داد. “حتی اگر تنها یک بچه لاغر از نبراسکا باشید، می‌توانید سخت کار کنید و تأثیرگذار باشید.”
“ما اینجا هستیم تا کمک کنیم” وقتی فریتور به عنوان کارآموز در اسپیس‌ایکس و بر روی نرم افزار پرتابگر استارشیپ مشغول شد، در اوایل ۲۰۲۳، او پا جای پای پدرش گذاشت. پدر او، شین فریتور، استاد مهندسی مکانیک در دانشگاه نبراسکا-لینکلن و یکی از بنیانگذاران شرکت روباتیک جراحی Virtual Incision است. فریتور علاقهٔ پدرش به فناوری را به اشتراک می‌گذارد و برای کمک به پرتاب‌های استارشیپ ساعت‌ها کار می‌کند.
یک روز در مسیر کار، او فریدمن را در پادکست دوارش پاتل شنید که راز طومارهای وسوویوس را توصیف می‌کرد: اسناد پاپیروسی که در سال ۷۹ میلادی توسط فوران کوه وسوویوس مدفون شدند. این طومارها مانند بلوک‌های زغالی به نظر می‌رسیدند، اما فریدمن و تعدادی از استادان معتقد بودند که با استفاده از مدل‌سازی سه‌بعدی و فناوری AI، فردی می‌تواند آنها را بخواند. او صدها هزار دلار را به هر کسی که موفق شود، پیشنهاد داد.
فریتور زبان لاتین خوانده بود و از تمدن‌های باستانی شگفت‌زده شده بود. “من همیشه درباره باستان‌شناسی مطالعه می‌کردم و حالا واقعاً می‌توانم در پروژه‌ای با ریچارد جانکو، محقق کلاسیک که قاضی چالش وسوویوس بود، مشارکت کنم.”
پس از شنیدن پادکست، فریتور به خانه آپارتمانش در تگزاس برگشت و شروع به کار کرد، نرم افزاری ساخت که می‌توانست الگوهایی روی کاغذ سوخته را که به حروف مربوط می‌شدند، شناسایی کند. او تا جایی پیش رفت که طومارهای آزمایشی خود را ساخت، پاپیروس از آمازون خرید و آن را در فر شرکت روباتیک پدرش سوزاند.
فریدمن برندگان بخشی از جایزه نقدی را در یک پخش زنده اعلام کرد — درست قبل از پرتاب استارشیپی که در آن کار فریتور بررسی همه کامپیوترهای کنترل مأموریت بود. “من این خاطره بسیار واضح را دارم که در دست چپم این پخش زنده از صحبت‌های نت در حال پخش بود”، او گفت. “و سپس، با دست راست، از کامپیوتر به کامپیوتر می‌رفتم و تمامی اجزای مأموریت کنترلی را روشن می کردم.”
فریتور و دوستانش در نهایت جایزه بزرگ ۷۰۰ هزار دلاری را به خانه بردند. فریتور به من گفت که قصد دارد با این پول، بدهی‌های خانه والدینش را بپردازد، “آیفون جدید بخرد”، و احتمالاً مابقی را برای “تأسیس شرکتی” اختصاص دهد.
برنامه‌های او آن زمان با موقعیت فعلی‌اش تفاوت بزرگی داشت، جایی که Wired گزارش داده که او یک ایمیل دولت و دسترسی به دفتر فیزیکی در اداره خدمات عمومی دارد.
اما زمان او در چالش وسوویوس دربرگیرنده مواجهاتش با دانشگاه هم بود. او توضیح داد که برگزارکنندگان چالش وسوویوس در تلاش برای دسترسی به اسکنرهای پیشرفته، با بروکراسی دانشگاهی درگیر می‌شدند. دیدگاه او درباره اینکه تیم باید به منابعی که می‌خواستند دست یابد این بود که آنها تلاش می‌کردند کمک کنند.
“بله، ما مجموعه‌ای از بروهای فناوری از سیلیکون ولی هستیم، اما اینجا هستیم تا کمک کنیم و نوعی همه این نیکوکاری را ایجاد کنیم”، او درباره تعاملات پروژه با دانشگاه گفت. “این یک تعادل بسیار حساس است، درست؟ مردم موجودات بسیار پیچیده‌ای هستند.”
